کریم
ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﻧﺎﻡ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﯼ ﻣﺠﺘﺒﯽ (ع) ﺍﻣﺸﺐ
ﺑﺰﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﻋﺸّﺎﻕ ﻋﺸﻖ ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠﻪ
ﻧﻘﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﻟﻮﻟﻮ ﮐﻮﺛﺮ
ﻋﺮﻕ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﺎﻩ
ﭼﻪ ﺧﻠﻘﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻪ
ﭼﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﮏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﺪ ﺁﻭﺭﺩﻩ
ﺟﻤﺎﻝ ﯾﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺶ ﺑﺒﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ
ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻥ ﺯﻟﯿﺨﺎ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻬﺮ
ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺒﯽ (ص) ﺑﺎﺯ ﮐﻮﺛﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩ
ﺩﺭﻭﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﮔﻮﯾﺎ
ﺧﺪﺍ ﺷﻤﺎﺋﻞ ﯾﮏ ﻣﺼﻄﻔﯽ (ص) ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ
ﺭﺳﯿﺪ ﻋﯿﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺎ ﻭﻗﺎﺭﯼ ﮐﻪ
ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻭ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺩﻣﯿﺪ ﺻﺒﺢ ﻃﻼﺋﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺎ
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺳﺖ ﮔﺪﺍﯾﺎﻥ ﮐﺮﯾﻢ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺩﺧﯿﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻗﺪﻭﻡ ﭘﺮ ﻣﻬﺮﺵ
ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺩّﻋﺎﯼ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﺩ
ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﮐﺮﺑﻼ ﻋﺰّﺕ
ﺯ ﺻﻠﺢ ﺳﺮﺥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺰّﺕ ﺣﺴﻦ (ع) ﺩﺍﺭﺩ
ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺷﻮﮐﺖ ﺳﺮﺩﺍﺭﯼ ﺳﻠﯿﻤﺎﻧﯽ
ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﯼ ﺣﺴﻦ (ع) ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ ﻭﺍﻟﻠﻪ
ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻮﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ
ﺯ ﺩﺳﺖ ﻟﻄﻒ ﺣﺴﻦ (ع) ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪ ﻭﺍﻟﻠﻪ
ﺯ ﻧﺴﻞ ﺑﺖ ﺷﮑﻨﺎﻥ ، ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺭ ﺍﺑﺮﺍﻫﯿﻢ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﮐﻠﯿﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﮑّﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ
ﺑﻪ ﭘﺎﺵ ﺍﺭﺽ ﻃﻮﯼ ﺻﺤﻦ ﻃﻮﺭ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﺯ ﻫﻮﯼ ﻧﻌﺮﻩ ﯼ ﺗﯿﻐﺶ ﺟﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﯾﺪ
ﻧﻔﺎﻕ ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺫﻟّﺖ ﺧﻔﺖ
ﻋﻠﯽ (ع) ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﯿﺪﺭﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻟﯿﺪ
ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺎﻃﻤﻪ (س) ﺻﺪﻫﺎ ﺗﺒﺎﺭﮎ ﺍﻟَﻪ ﮔﻔﺖ
ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻔﺘﺨﺮﻡ ﺧﺎﺩﻡ آلﺣﺴﻦ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﺩﻡ ﺍﻭ ﻣﻦ ﻏﻼﻡ ﺁﻗﺎﯾﻢ
ﮐﺮﯾﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﺮﺩﻩ
*ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﺒﺪ ﺑﯽ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎﯾﻢ*